Kafaya taçtan başka şey takma!

Şu acı ne tuhaf şey. Ruhun acımasından bahsediyorum... O acının sebebi her ne olursa olsun sonuçta hep bir şey kazanırız; bir yaş daha büyümek. Aslında hayatta geçirilen yıllar değil deneyimlerdir insanı büyüten. Sonuç olarak deneyimleri yaşamaktan kaçmazsak büyümüş oluruz. Kendimizi saksıdaki bir çiçek gibi kollar ve acı çekmemek için hayatın akışından uzak tutarsak bir gün kendimizden yaşça çok daha küçük insanları karşımızda bize hayat dersi verirken bile bulabiliriz. O gün herkesin davranışlarını inceler ama anlayamayız. Onları nasıl seveceğimizi ve affedebileceğimizi bilemeyiz. Kabullenemeyiz olup biteni ve şok oluruz... Bir bakarız ki aslında hayattan kopmayı seçmişizdir!
Bir arkadaşım yaşadığı bir sıkıntıdan sonra bana bu taçların siparişini verdi. Aynen şöyle söyledi:
-Bundan sonra kafaya taçtan başka bişey takmayalım kanka. Her renk taç yap bana!

Taçların sayısından sıkıntının büyüklüğü belli olmuştur herhalde;) Yok yok! Bence her acı kendince en büyük olandır. Çünkü sizin canınızı, paranızı kaybetmek sıkıyorsa demek ki henüz böyle bir şey deneyimlememiş ve bunun aslında size geçici bir sıkıntı vereceğini bilmiyorsunuzdur. Belli ki buna canınızı sıkabiliyorsanız daha değerli bir varlığınızı kaybetmemişsinizdir. Her deneyim bir öncekinden daha sarsıcı olacaktır çünkü bu bir tür sınıf atlayışı gibidir. Bence bu sınavlara karşı soğukkanlı olmayı öğrendiğimiz ve herkesi kendi sınavı ile başbaşa bırakabildiğimiz zaman kendimize ve başkalarına gereken saygıyı vermeyi öğrenmiş oluruz.
Yazacak daha çok şey var gördüğünüz gibi... Bu aralar sınıf atlamak, yaşlanmak ve büyümekle meşkulüm. Bu süreçte bazen içimden sevdiğim şeyleri bile yapmak gelmiyorken bunun hayatı ve özümü reddediş olduğunu hatırlayınca kalkıp biraz uğraşıyorum. Yine de insanın yeteneği ve yaratıcılığı ona ihanet edemeyen tek şeylerdir herhalde; ki her ruh halinde ona iyileştirici etki yapıyorlar.