Bayram gibi bayram!

Bayramlarda olması gerektiği gibi, ailenin en büyüklerine gidildi ve eller öpüldü. 

Dedelerin - anneannelerin bulundukları yer Bulgaristan olunca onları görmek sadece bayramlarda kısmet oluyor. Bizi gördüklerinde, gözlerindeki o tarif edilemez duyguları ifade eden bakışları nasıl yazabilirim ki... Bize bakıp saniyelerce gerçek miyiz anlamaya çalışıyorlar ve sonunda sarılınca o gözlerden yaşlar boşalıyor. Ya o kapı açılmasa ve biz içeri hiç girmesek... Yapayalnız iki yaşlı kalp, baş başa verip sessizce ağlayıp bekler yine de!

 "Belki diğer bayram gelir torunlar!"

Upuzun yolculukta gözlerimizi muazzam bir yeşil rengiyle dinlendiriyoruz. Ağaçlar yolun üzerini yeşil bir tünel gibi kapatıp bizi güneşten koruyor. Bazen klimayı kapatıp camı açıyoruz ki gerçekten %100 oksijen alalım.

 Lili'yi ise ne Barbie bebekler, ne TV, ne I-pad, ne rengarenk kalemler ne de kitaplar kesmiyor. Sürekli yurt dışı kavramını anlamak için sorular soruyor. "Hala gelmedik mi yurt dışına? Burası yurt dışı ise artık başka bir gezegende miyiz? Neden bu kadar uzakmış yurt dışı? Türkiye olmayan her yer yurt dışı mı? Bulgaristanda İngilizce mi konuşurlar? İngilizler Bulgarca anlamaz mı? Peki ben konuşursam beni de mi anlamazlar? Neden anlarlar onlar?" ...vs...vs
Ve sonunda güneş batarken ulaşıyoruz  köye. Arabadan inince serin bir hava karşılıyor bizi. Meğer Deliorman serinmiş unutmuşum. Yukarıda anlattığım sahne gerçekleşiyor ve bizler de kazaklarımızı, hırkalarımızı giyip katılıyoruz ramazanın son iftar yemeğine.