Çizgili Eteğim; Kabul ve Red edenler!

Son postlarda etek boyumdaki değişikliği fark ettiniz mi? Anne boyu etekler:) Nedense artık böyle görünmek çok çok hoşuma gidiyor. Eşimin sevmediği bir boy olduğu için genelde böyle etekler dikmiyordum kendime ama artık isteklerime yenik düşüyorum gönüllü olarak. Kendimi böyle kabul edebiliyorsam da herkes kabul edebilir diye düşünüyorum. 

Bu arada "Kabul Etmek" demişken... 

Kabul etmek ne kadar önemli biliyor musunuz?

Resimleri kızım çekti mesela ve üstteki pozu o yarattı, ben de kabul ettim. Böylece hayal ettiğimden çok daha farklı şeyler yazmaya başladım bu postta. İşte orada başlıyor hayat akışı, kabul etmekte! Hangi noktada olduğunuzu kabul edin, nasıl biri olduğunuzu kabul edin, hatalarınızı kabul edin ve kendinizi hatalarınızla birlikte kabul edin. Kabul ettikçe kendinizi duygularınıza bırakırsınız ve tıpkı akan bir derede su üstüne çıkıp ruhunuzun, sizi hayat yolunuza götürmesine izin verirsiniz.
Reddetmek ise, aslında Allahı reddetmekle bir gibi artık benim için. Fark ediyorsunuzdur, Reddedenleri, her fikrinizi reddederler, her açıklamanıza karşıt bir görüşleri vardır ve haklı olabileceğinize pay vermezler, her adımınızı eleştirecek bir fikirleri vardır, insan olup hata yapabileceğinize pay vermezler hatta kendilerinin bile hata yapma payları yoktur - hata yaparlarsa herkesi suçlarlar, mükemmeliyetçidirler çoğunlukla onlar, her yaptıkları mükemmel olmak zorundadır, kusurları olmasına izin vermemek için kendilerini o kadar sıkarlar ki yine de kusursuz olmadıklarını içten içe bildikleri için sizin kusurunuzu toplum içinde yüzünüze vurarak kendi kusurlarından dikkatleri dağıtmaya çalışırlar onları saklamak için. Hatırladınız mı onları:) Her yerdeler değil mi? Dikkat edin onlara, o mükemmel olma isteğinin altında sadece kendilerini reddetmek için yarattıkları bir bahane yatar. İşin aslı odur ki onlar kendilerini sevmezler, kendilerini reddederler ve ne yazıktır Allah'ın verdiği ruhu - bedeni ve onları sevme yeteneğini reddetmek.

Ne yani Suzy sen erdin mi şimdi hiç mi kusurun yok diye soranlarınız varsa hemen anlatayım: Bizzat ben reddedenlerdendim. Evet itiraf ediyorum ki para kazanma oyununu oynamaya karar verdiğimde bunun bu kadar önemli olduğunu bilmiyordum. O kadar sert bir mükemmeliyetçi değildim belki ama başkalarının kusurlarını görür ve birazcık da olsa eleştirmeden (en azından içimden) duramazdım. Sonra bir gün yine sabah uyanırken bir yandan Lili yatağa gelmiş ona sarılıyorum ve bir yandan eşim de bize sarılmış olduğu halde kendimi o kadar kötü hissetmeye başladım ki bunun üzerine gitmeye karar verdim. Neden bu kadar büyük sevgi ile çevriliyken kalbim üzülüyordu bulmalıydım. Ne bulduğuma inanamazsınız! Gelin yine bilinç altım ile diyaloğumu yazayım:)
Suzy: Nedir Suzy gene ne bu göz yaşları kuzu yaaa!
iç ses: snıf snıf (ağlıyor sanki burnunu çekiyor) Ben bunları hak ediyor muyum ki?
Suzy: Bizzat sen hak ettin ya unuttun mu canım ama sen, bu kız senin, bu yuvayı sen kurdun ya canım ama ohooo, bütün hayat hep ağlayacak mıyız böyle. Gün başladı dışarıda güneşi kaçırıyorsun.
İç Ses: Ama ben bunları hak etmek için naaptım kiiii (iyice ağlama coştu)!!
Suzy: Hiç bir şey yapmasan da bunlar senin olurdu sen kadınsın anne olmayı doğduğun anda hak ediyorsun zaten.
İç Ses: Kadın madın deme bana, zaten hep bu yüzden oluyooo.
Suzy: Ne oluyor?
İç Ses: Bu işteeeeeeee...

Birden ne olduğunu ikimiz de anlamadık bir süre. Ne bilinç altım ne de ben net bir blokajı deşifre edemedik o anda ama iki dakika sonra içimden sürekli tekrarladığım kelimeler büyüdü. Hani ders dinlerken anlamadığınız kelimeleri tekrar edersiniz ya öğrenmek için, tekrarlıyordum;
kadın olmak...
kadın olmak...
kadın olmak...
Kadın Olmak
KADIN OLMAK
KADIN OLMAK!!!
Aman tanrım KADIN OLMAK! İnanabiliyor musunuz? Sadece kadın olduğum için kendimi sevmiyorum, ayrıca kızımın bile beni sevmesine layık görmüyorum kendimi. Çünkü o anda hatırlıyorum babamın beni erkek evlat olarak istediğini. Şimdi anlıyorum bütün hayat neden babamı mutlu etmek için her istediğini yaptığımı... Suratımın aldığı şekli anlatamam.
Kabul ettikten sonra kadın olarak da sevilmeyi hak ettiğimi (minik bir meditasyonla bilinç altımla anlaşıyorum ve kabule geçiyorum) bu defa kendime yıllarca bu haksızlığı ettiğim için kendimi affetmeye geliyor sıra. Sonra babamı yanlış anladığım için de kendimi afetmeliyim. Kız ya da erkek evlat istemek herkesin hakkı ama ben babamın beni sevemeyeceğini kendim uydurmuş olmalıyım çünkü sevmek değil gerçekte benim babam benim için ağzı ile kuş bile tutar... Beni prensesler gibi büyüttüler şükürler olsun ki ancak bilinç altı malesef bu kadar huysuz bir arkadaş işte ve olmadık yerde çok farklı inançlar seçiyor.
Reddeden biri olmayı bırakıp kabule geçince ne oldu derseniz kendimi çok daha iyi hissediyorum, yüzeye çıktım ancak bu dere beni nereye götürecek sanırım bu blogda göreceğiz.

Herkesin akışında sonsuz mutluluklar diliyorum. 

Diliyorum akış sizi hayat amacınıza götürür 

ve 

götürür eğer siz kabul edip suya kendinizi teslim ederseniz!