Lili - Çiçekli Bomber Ceket

Bu yazıyı otomatik yayına alacağımdan, diliyorum yazı yayına girdiğinde Lili artık evde olur. Yine kampa gitti ve yine yalnız kaldık babası ile. Ne ilginç ki sanki sonsuzdan beri hayatımdaymış gibi hissediyorum. Sanıyorum dışarıdan da öyle gözüküyor.
İnsanların bana olan davranışları çok ilginç bu yüzden bu konuya değindim. Mesela Lili kulüple kampa gittiğinde yüzlerindeki ifade; "Ne yani, alışmadın mı?" der gibi. Oysa ne ben sonsuzdan beri onun annesiyim, ne de o sonsuzdan beridir yelkenci. Yine de alınganlık gösteremeyeceğim. İnsanların empati yapamamasını ayıp bulmuyorum. Anne olmadan bilemezler, evlatlarından ayrılmadan bilemezler, hiç kimse bir başkasının hayatını ve hislerini tam olarak bilemez ve ben de kendi hayatımı anlatmak için zaman harcayamam özellikle öğrenmek ve anlamak istemeyenlere hiç zaman ayıramam.
Onun yerine hayatımı kendi akışında yaşamayı tercih ediyorum. Bırakıyorum isteyen istediğini konuşsun. Hatta cevap vermediğimde fark ettim ki kendilerinden daha aptal ya da eğitimsiz de buluyorlar. Bunu da göze alıyorum. Hiç kimseye zekamı ve eğitim seviyemi ıspatlamak zorunda da hissetmiyorum. Egomla aram da çok iyi artık. Hiç kimse zıvanadan da çıkartamıyor beni. Öylece sessizce bekliyorum. Onlar konuşadursun, ben kızıma gelince sarılırım o kadar! Hatta şu anda bunu yazmak bile çok heyecanlandırdı. Gelmesini nasıl istiyorsam artık...:D

Bu fotoğraflar geçen haftadan. Ona diktiğim bu bomber ceketten artan bir parça ile bir de kulakları ısıtan bandana diktim. Bandananın iç kısmına polar diktim. Takım olarak çok sevdi. Bunu giymek için güzel havayı zor bekledi.
Şimdi ise sırada bu kumaşın aynısının pembesinden bomber ceket dikmek var. Hem geldiğinde sürpriz olur...